فلوراید

در ابتدای قرن بیستم وسایل و تجهیزات دندان پزشکی برای درمان بسیار ابتدایی بودند و رویکرد قالب برای دندان پزشکی کشیدن دندان بوده است. در این زمان راه حل های موثر برای جلوگیری از کشیدن دندان به وجود نیامده بود و در آن زمان خراب شدن دندان یک عارضه شایع در آمریکا و کشور های شرقی بود. سپس در سال 1945 دکتر ترندلی دین اولین مدیر موسسه بین المللی تحقیقات دندان، مایع فلوراید را معرفی کرد. از این تاریخ به بعد استفاده از فلوراید بسیار متداول شد و استفاده از این ماده به تنهایی از نفوذ پذیری و پوسیدگی دندان به خصوص در کودکان به طور قابل توجهی جلو گیری کرد . شهرهای آمریکا در آن زمان به آب آشامیدنی فلوراید اضافه کردند . امروزه بیش از 62 درصد از جمعیت دنیا و تقریبا 300 میلیون نفر در کل دنیا از آب آشامیدنی حاوی فلوراید استفاده می کنند. در سال های اخیر مزایای فلوراید بسیار متداول گردیده و برای مواد شوینده دهان و مکمل های خوراکی به صورت ژل و روغن مورد استفاده قرار می گیرد. مساله مهم این است که مزایای استفاده از فلوراید میان کودکان و بزرگسالان به اشتراک گذاشته می شود.

فلوراید ارزان ترین، ضروری ترین و آسان ترین روش کاهش پوسیدگی ، درد و از دست دادن دندان است. فواید فلوراید باعث شده است که سالم نگه داشتن دندان دیگر امری غیر ممکن نباشد . امروزه بسیاری از بزرگسالان می توانند دندان هایشان را سالم حفظ کنند و به همین دلیل کیفیت زندگی افراد افزایش یافته است. در حقیقت مرکز کنترل بیماری ها (CDC) اخیرا اذعان کرده که اضافه کردن فلوراید در آب آشامیدنی یکی از بزرگترین دستاورد های سلامت عمومی در 100 سال گذشته بوده است.

دارو های بی حسی و بیهوشی

در دهه 1990 بسیاری از دندان پزشکان برای کاهش درد و استرس بیماران داروهای بیهوشی و بی حسی استفاده کردند. دکتر جکسون و همکاران استفاده از داروهای بی حسی درون وریدی را برای بیماران توصیه کردند. این دارو ها مورد آزمایش قرار گرفتند و ثابت شد ه که این داروها موثرند . هر چند گاهی اوقات استفاده از این داروها مشکلاتی برای بیماران ایجاد می کند. از دهه 1940 تا 1970 دکتر هری سلدین و دکتر هری لانکر بیناران را تشویق کردند که از داروهای بیهوشی استنشاقی استفاده کنند و بدین منظور کتاب ها و دوره های آموزشی مرتبط با بیهوشی برگزار گردید. امروزه پزشکان و دندان پزشکان داروهای بیهوشی بسیاری برای کاهش ترس، اضطراب و درد بیماران استفاده می کنند که استرس بیماران در حین انجام عملیات دندان پزشکی را کاهش می دهد. همچنین بررسی وضعیت بیماران شامل اندازه گیری اکسیژن خون و ضربان قلب در حین استفاده از این داروها ضروری می باشد. در آینده وضعیت این داروها بهتر خواهند شد زیرا پیشرفت در علم ژنتیک و بررسی برخی داروها بسیار تاثیر گذار خواهند بود. یک باور متداول در میان دانشمندان، تحلیل گران و افرادی که بیهوشی عمومی انجام می دهند وجود دارد و آنها به بررسی دقیق وضعیت هر بیمار می پردازند. تحلیل سطح تسکین هر بیمار و استفاده از electorone- cephalography به تشخیص میزان هوشیاری هر بیمار کمک می کند و این آزمایشات باعث افزایش امنیت و اثر بخشی بیهوشی خواهد شد.

مواد باندینگ

در سال 1925 سه نوع سمان مورد استفاده قرار گرفت تا کرون و بریج از جنس سرامیکی، فلز و سفال را روی دندان ها بچسباند. این سمان ها از جنس سیلیکات،زینک فسفات و زینک اکسید اوژنول هستند. این مواد برای ترمیم یا ایجاد کردن ساختار دندان ها مورد استفاده قرار نمی گرفتند و این وضعیت تا سال 1963 به همین شکل بود و بعد از این تاریخ یک محقق انگلیسی سمان از جنس zinc polycarboxylate را کشف کرد که از واکنش بین اکسید آهن و soluble polymer ساخته شده بود. این تحقیق تا سال 1970 ادامه داشت و منجر به معرفی glass inomers گردید که ماده اصلی ساخت استخوان برای مینا و عاج دندان بود. علارغم اینکه تلاش های بسیاری قبل از گذاشتن این استخوان روی دندان انجام گرفته بود استخوان مصنوعی به طور قابل توجهی ضعیف بود و درمان با شکست مواجه شد.

عملیات ترمیمیدر سال 1955 انجام گرفت زمانی که مایکل بونکور تکنیک acid etch را اختراع کرد. این نوآوری که منجر به وجود آمدن یک پوشش و ترمیم برای مینای دندان شد و هم زمان پیشرفت و توسعه ی کامپوزیت های رزینی که توسط رافائل بوئن ساخته شد، توانست موادی را برای روکش دندان به وجود بیاورد که هم رنگ دندان هاست و ماندگاری آنها بسیار زیاد است و به مینای دندان شکل می دهد و این پیشرفت ها منجر به کشف و توسعه سریع تکنیک های کلینیکی مانند fissure selant , pin کامپوزیت های ترمیمیو کامپوزیت های زیبایی شد.
پیشرفت عظیم دیگری که در دندان پزشکی با ساخت مواد شییایی و مکانیکی باندینگ مانند electrolytic etching که در آن آلیاژ گران قیمت استفاده نشده است حاصل شد و همچنین silanation of porcelain توسط کالا میا و سیمون ساخته شد. این نوآوری ها یک روش باندینگ جدید را به وجود آورد و با رزین های سیمانی قسمت میانی دندان را ایجاد می کنند.

در قرن بیستم بن های ساخته شده برای عاج دندان به منظور زیبایی دندان بسیار متداول شدند. در سال 1960 cervident تولید شد که نفوذ ناپذیری بالایی داشت و در درون دندان از این ماده استفاده می شد. نسل دوم این ماده در اوایل سال 1980 ساخته شد اگر چه جنس این مواد بهتر شده بود اما هنوز استحکام کافی را نداشتند و استفاده از آن ها موفقیت آمیز نبود. نسل سوم این ماده در اواسط سال 1960 ساخته شد که از ترکیب hydrophilic resid و conditioners که لایه اسمیر را از بین می برد و باعث استقامت بیشتر می شود ساخته شد.

نسل آخر این ماده انجام باندینگ با سرامیک،کرون، پروتز های سفالی و بریج را تسهیل کرد همچنین ترمیم به وسیله آمالگام را نیز آسان تر کرد. مزایای آن سرعت بالا، تاثیر گذاری و افزایش طول عمر باندینگ بر روی تاج مینای دندان است. برای انجام این کار، پارامترها و شیوه های جدیدی برای ترمیم به وجود آمد که تحول بزرگی در ترمیم دندان ها ایجاد کرد.

هندپیس های پر سرعت

مخترع آن دکتر جورج رودز می باشد. در اواسط دهه 1950 توربین های برقی (air-power turbine) در ساخت هند پیس های دندان پزشکی مورد استفاده قرار گرفت. در این زمان مردم از رفتن به دندان پزشکی بسیار هراس داشتند زیرا این هند پیس ها بسیار پر سرو صدا بودند و هنگام کار لرزش این دستگاه ها بسیار زیاد بود.

دکتر باردن معتقد بود که سرعت بالای این هند پیس ها کلید موفقیت در انجام بهتر عملیات دندان پزشکی در زمان کوتاه است اما وقتی سرعت دستگاه بالا می رود دریل ها بسیار داغ می شوند و ممکن است دهان بیمار را بسوزاند برای جلوگیری از این مشکل دکتر باردن از باد برای خنک کردن دریل استفاده کرد. یک مشکل کلیدی این دستگاه این بود که دستگاه به اندازه کافی کوچک نبود و برای همین در سرعت بالا غیر قابل کنترل بود. در سال 1954 بردن 10 نوع طراحی متفاوت از این وسیله را ساخت که بسیار متنوع بودند. در سال 1956 دکتر بردن به کمک یک دستگاه طراحی خود را اصلاح کرد و مشکل ball-bearing دستگاه را حل کرد و بدین منظور از ball- bearing های با سرعت کم استفاده کرد. دستگاه جدید دوام بیشتری نسبت به دستگاه پرسرعت قبلی داشت.

ایمپلنت دندان

امروزه اگر بیماری دندانش را از دست دهد دیگر نیازی به تراشیدن دندان های مجاور برای استفاده از بریج نخواهد بود و تنها یک ایمپلنت می تواند جای دندان خالی را پر کند. این روش دندان ها را سالم حفظ می کند و دندان از دست رفته را به وسیله ی فیسکچرو کرون پر می کند. استفاده از ایمپلنت دندان بسیار مفید است زیرا کرون ایمپلنت دچار پوسیدگی نخواهد شد.

اوایل قرن 1990 چندین فلز مختلف برای ایمپلنت مورد آزمایش قرار گرفت تا بهترین و مناسب ترین فلز انتخاب شود بیشتر این فلزها مشکلاتی را برای بیمار ایجاد می کردند. در سال های 1940 تا 1950 ایمپلنت های subqeriosteal مورد استفاده قرار گرفتند و در طی این سال ها استفاده از این ایمپلنت ها بسیار موفق بوده است.

در دهه ی 1960 شکل و طراحی ایمپلنت ها متحول شد و به طور موفقیت آمیزی داخل استخوان فک گذاشته شد. هر چند مدت زمان ماندگاری این ایمپلنت ها در دهان بین 5 تا 10 سال بود. سپس در سال 1970 مفهوم osseointegration برای استخوان فک مطرح شد و برای اولین بار عملکرد ایمپلنت قابل پیش بینی شد.

امروزه 95 درصد از ایمپلنت های مورد استفاده برای بیماران موفقیت آمیز است در حقیقت ایمپلنت های امروزی بسیار ایمن تر هستند و نسبت به ایمپلنت های گذشته عملکرد این ایمپلنت ها قابل پیش بینی تر است. در گذشته نگرانی دندان پزشکان نحوه عملکرد و دوام این ایمپلنت ها بوده است در صورتی که نگرانی امروزه دندان پزشکان شکل و ظاهر ایمپلنت است و بیشتر به بافت لثه و ارتفاع لثه برای زیبایی دندان های ایمپلنت شده توجه می کنند.