در فیکسچرهای Bone level به طور معمول به دلیل استفاده از healing abutment در طول دوره پایداری ثانویه استخوان، بعد از خارج کردن healing abutment بافت اطراف اباتمنت آسیب دیده است و ممکن است مراحل بعدی را با مشکل ایجاد کند. به همین دلیل میتوان برای جلوگیری از این مشکل از فیکسچرهای tissue level استفاده کرد. در فیکسچرهای tissue level میکرو گپ فیکسچر و اباتمنت که محل رشد باکتری است، بالای سطح استخوان قرار میگیرد و همین امر می تواند باعث کاهش تحلیل استخوان شود و همچنین مدیریت بافت نرم اطراف ایمپلنت را آسان تر می سازد و در مقایسه با فیکسچرهای bone level، بافت نرم اطراف collar ایمپلنت آسیب کمتری میبیند. در مواردی که بیمار برای سالیان متمادی دندان خود را به طور کامل از دست داده است، استخوان در ناحیه ای که دندان وجود ندارد تحلیل پیدا میکند و همین امر باعث تحلیل و افتادگی لثه در آن ناحیه نیز می شود. در چنین مواردی بدون نیاز به پروسه های جانبی استخوان سازی، استفاده از فیکسچرهای tissue level می تواند این تحلیل لثه به وجود آمده را جبران کند. یکی دیگر از مواردی که پیشنهاد می شود از فیکسچرهای tissue level استفاده شود در شرایطی است که بیمار دندان فک فوقانی خود را برای مدت طولانی از دست داده است. در این شرایط نیز تحلیل استخوان و لثه و همچنین افتادگی سینوس بسیار رایج است. در چنین شرایطی باید سینوس را بالا داد و از پودر استخوان در آن ناحیه استفاده کرد تا جبران تحلیل استخوان شود و بعد از آن میتوان از فیکسچرهای tissue level استفاده کرد تا میکرو گپ فیکسچر و اباتمنت که محل تجمع باکتری است، بیرون از لثه قرار بگیرد تا احتمال تحلیل استخوان در این ناحیه که اکنون با پودر استخوان پر شده است کاهش یابد.
